rüya tabiri

Biriyle beraber olurken, sadece bana davranışlarına baktım...

Sen nasıl davrandın? Bana naptığının farkında mısın?

Kabul, başta istediğini sandım. İlgilendiğini, düşündüğünü, özlediğini. O korktuğum büyük laflardan ettin. Sadakat gibi, aşk gibi. Çok inandırıcıydın, hem ben de inanmak istedim. Ayağımı frenden çektim...

Ve sen bulutların üstünden, birden bıraktın beni. Üstelik tutmayacağını haber bile vermeden. Hazırlıksız yakalandım. Hani insan, rüyasında yüksekten düştüğünü görür ama hiç yere çarpmaz ya. Tam çarpacakken birden havada asılı kalır. Asılı kalacağımı sandım. Daha doğrusu, senin bi yerlerde beni tutacağını.

Tanıştığımız akşam, bana “sevgilin olacak bi erkekten ne beklersin” diye sormuştun. 3 Şey saymıştım, birkaç şey anlatmıştım. En önemlisi, merhamet... İyi ol, sağ ol, uzak ol diye bir şey duydun mu hiç? Çok insanca bir şey. Sadece, karşıdakinin iyi olduğunu bilmek, nefes aldığını bilmek, merhamet yani işte… Çok kırıldım. Bir iyi yolculuklar bile dilemiyorsan, zaten bir şey hissetmemişsindir. Bana bir şey olsa üzülmeyeceksin!?... Ben Cumartesi sabahı Bodrum’da yere çarptım. Demek ki rüya değilmiş...

O yüzden sana o sms’i attım. Görmek istedim ama sevgili olmak istediğimi sanma diye… Farklıyız biz, kabul. Pes ettim.

Belki sen de haklısın. “Bitti” diyeceğin bir şey yok belki de. Haklısın çünkü 13 Şubat’ta arayıp bana “yarın sevgilinle olursun. Bugün görüşelim.” dediklerinde, ne diyeceğimi ben de bilmiyordum. İnsan durumu idare etme, geçiştirme, savuşturma pratikleri yapıyor. Kendime “aferim lan, iyi kıvırdın” dedim kaç kere...

Senle ilgili ne zaman “ben olsaydım...” desem, olduğu yere çöküyor her şey. Ben olsam, bana kıymazdım. Ben başkasına da kıyamadım hiç. Ne zaman empati yapsam dağıldı her şey. İçimdeki küçük kadınlar saklandılar hep. Kaleden ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım şimdi saklandıkları yerden çıkıp sobelemiyorlar...

Bilmediğimi mi sanıyorsun? Beni saf mı sanıyorsun?

“Zaman ver” deyip durdun. Şimdi istediğin kadar zamanın var ama ilişkiler böyle kurulmaz, böyle yürümez. Kimse köşe yastığı olmak istemez. Kimse mutluyken sırtını yaslayacağın bi şey olmak istemez.

Kimseye “sen bekle, halledip geleceğim” diyemezsin. O çözülmesi gereken şeyleri -her neyse- hallettikten sonra kimseye gidip “hadi başlayalım / devam edelim” diyemezsin.

İlişki nasıl bi şeydir biliyor musun?

Karşıdakine her halini gösterebilecek kadar güvenmek... Seni kusarken de görür, sarhoşken de, koca göbeğini, sarkmış memelerini, ciyak ciyak ağlarken, makyajsız, reglken, hastayken, k.çında dereceyle, sinirliyken vs.

“O da insan” dersin. “Herkes hata yapar” dersin. İnsana özgü bunlar. İnsana yakışır.

Kimse kahraman değil. Sıradan insanlarız biz.

Hep güçlüyü oynuyorsan, sıkıntını anlatmıyorsan, zayıflığını göstermekten korkuyorsan, ilişki filan yoktur. Demek ki yakın değilmişiz. Eyvallah... Anladım...

Bana laf ediyordun ama aslında beni hayatına almayan sensin.

Daha önce söyledim. Benim adıma karar veremezsin. Sen söylersin, karşı taraf karar verir. “Senin için iyisi bu” di-ye-mez-sin...

Yine aynı şey olduğuna göre bunun anlamı açık. Merak etme kendimde olacağım. Emin ol yazmam ve aramam. Telefonum cebimdeymiş, yere çarpınca kırıldı :)

Kimse yok işte olm. Kendine sahip çıkacaksın. Kendini üzmeyeceksin. Başkası azına s.çsın önemli değil ama kendinle giriyorsun yatağa. Kendine bakıyorsun aynada... Ötesi var mı? Yok!

Tanrı dedi ki; “bu da senin dersin... Al!”

Çok isteyince olmuyor. Ya da her istediğin olmuyor. Yahut istemek yeterli değil. Olmayınca olmuyor. 


Kader / kısmet neyse işte adı. Teslim et / helal et hakkını. Bırak.

Büyümek bu... Hepsi bu...

Hoşçakal...