Cenk

Yazının şarkısı budur. Dinleyerek okuyunuz.


Bir bebeğe isim koyarken “adıyla yaşasın” derler. Sevdiğim laftır benim de. Oysa adıyla ters bir hayatı vardı ve adıyla ters oldu ilişkimiz. Hiç savaşmadık. Hiç sevişmedik de…

Adada tanıştık. Garip ama hangisiydi hatırlayamıyorum, Büyükada, Burgaz, Heybeli... İşte biri… Lisenin son günlerinde okul kırdık arkadaşlarla. O da arkadaşlarıylaydı. Gruplar arasında laf atmalar filan derken… Yanıma geldiğini hatırlıyorum, en son kalkarken. Üzerinde kot, uzun kolları katlanmış bir gömlek ve spor ayakkabılar vardı. Çok serseri duruyordu. Oysa ses tonu ve söyledikleri bambaşkaydı. Hayır, ”1 dakka gelir misin?” demedi. Tüm arkadaşlarımın içinde dikildi karşıma. “Merhaba, ben Cenk” dedi gözlerimin içine baka baka. Cevap beklemeden devam etti “biz kalkıyoruz şimdi. Bu telefon numaram. Beni ararsan sevinirim. Çünkü tanımak istiyorum seni.” O zamanlar kızlardan telefon istenmezdi. Erkek numarasını verir ve beklerdi…

Lise 2’nin 2. döneminde psikoloji defterimin arasından çıktı, telefonunu yazdığı o kağıt. Ararken kim olduğunu bilmiyordum. Tamamen unutmuştum. Okuldan biri diye tahmin ettim. Aradım. “Merhaba” dedim, “bende numaran var. Biliyorum çok ayıp ama seni hatırlayamadım?” Ve “…seni?” der demez (o zamanların moda deyimiyle) birden düştü jetonum. “Oysa ben aylardır aramanı bekliyordum” dedi. İnanılmaz sıcak, inanılmaz samimiydi.

İkimiz de gençtik. Üstelik ben hem de çocuktum…

Görüşmeye başladık. Aramızda 3 yaş vardı. Babası İtalyan, annesi Türk. Özel okuldaydı. Maddi durumu gayet iyiydi. Lakin öyle düşündüğünüz gibi değildi. Zengin p.çlerinden yani, öyle değildi…

Haftada en az bir gece görüşürdük. Ailem, arkadaşlarına akşam yemeğine giderdi. Ben de evden kaçardım o gecelerde. Delikan durumu işte. Ne cesaret halbuki! Benden önce gelip, evde beni göremeseler kim bilir nasıl delirirlerdi.

Yol yordam bilirdi Cenk. Evden alır, eve bırakırdı. O zamanlar bir lise öğrencisinin altında, devamlı araba olmazdı. 2-3 kez çıktıktan sonra beni arkadaşlarıyla tanıştırdı. Hepsi bana prensesmişim gibi davrandı. Tek sorun, benim o zamanlar çok tutuk olmamdı. Şimdi size imkansız gibi gelebilir ama bildiğiniz içine kapanıktım. Çekingendim. Sessizdim. Bir şey sorulmadan konuşmazdım. Nadiren anlaşamasak, hani tartışır gibi olsak iyice susardım. Cenk ise tam tersimdi. Çok değil ama konuşurdu. “Bak böyle yapma. Sen susarsan nasıl halledeceğiz biz bunu? Sorunlarımızı açıkça konuşmalıyız” gibi cümleler kurardı. O zamanlar, gözümde amca olurdu :)

O yıllarda, haplar vardı. Duyardık, bilirdik… Bir gün denemek istedim. Gerçekten çok merak ediyordum. B.k vardı! Velhasıl işte o zamanlar çocuktum. Cenk’ten istedim. Çevresi genişti, bana bulurdu. Kendimce 2 de şart koştum. 1 Parasını ödeyecektim, çünkü sorumluluğu bana ait olmalıydı. 2 Yalnızken deneyecektim, çünkü saçma sapan şeyler yaparsam rezil olmak istemiyordum. “Birincisini kabul ederim ama ikincisini asla. Yalnız kullanmayı unut!” dedi. Belki benim için korktu. Belki de hatta kuvvetle muhtemel, kabul etmeyip vazgeçeceğimi tahmin etti. Yanılmadı, bildi.

Çocuktum demiştim ya, beni o büyüttü. Yani nasıl sevgili olunur, ilişki nasıl bir şeydir, nasıl yaşanır duygular, vs. Tüm bunlara rağmen “sevgilim” diyemem Cenk’e. Çünkü aşk; beyin, kalp ve ten işidir. Oysa dedim ya; biz hiç sevişmedik. Çok sevdik ama…

Sevişmedik ama istemediğimizden değil. Ben, 18 yaşından küçük olduğum için. Sinir olgunluklarından biri daha…

1.5 Sene sonra İtalya’da yaşamak istediğine karar verdi Cenk. Ben de liseden mezun olmuştum. “Sen de gel” dedi. “Bunun için evlenmemiz gerekiyorsa evleniriz de…” Orada iş adamlarının çocuklarına özel Türkçe dersi verecektim. Hem ben de İtalyanca öğrenecektim. Zaten para sıkıntımız yoktu. Maksat benim boş oturmamamdı. Sonra başka işler de bakılırdı. Bla bla bla… O her şeyi düşünmüş, planlamıştı…

Hayat bazen V şeklinde önünde açılıyor insanın. Sen bir seçim yapıp, bir yola sapıyorsun… Sonradan görüyor bu, geçmişe baktığında... İşte o tek andı hayatımda...

Lisede İngilizce okumuştum. Cenk’ten öğrendiğim birkaç kelimeyi saymazsak, hiç İtalyanca bilmiyordum. Ailem ve arkadaşlarım buradaydı. Bla bla bla… Evet, bildiniz. Tebrik ederim! Bunlar hep kulptu. Aslında; korktum.

Cenk gitti. Hayatına devam etti… Ben Türkiye’de kaldım. Yaşadım...

Tabi birden bitmiyor. Zaman alıyor. Arada sırada Türkiye’ye geldiğinde görüştük. Dedem vefat ettiğinde duyup aramıştı misal. Önemli bunlar. Özel.

Sonra zamanla koptuk. Şimdi nerededir, ne yapıyordur hiçbir fikrim yok. Nedense İtalya’da olmadığını düşünüyorum. Sanki birden esmişlerdir ona. Çekip gitmiştir mesela Brezilya’ya ya da ne bileyim Fransa’ya.

Her nerede olursa olsun, şimdi yazacağım 3-5 cümle ona;

Sana aşık olmadım ama seni çok sevdim. Sen, bana sevmeyi öğrettin…

Kim bilir, aşık olurdum belki aşkı öğretseydin... 
Çok mutlu olmanı dilerim…

İmza
öğrencin

Yazının fikir annesi Penelope... Teşekkürler...