size de oldu mu?

Sanki daha önce hiç acımamış gibi, aşka heveslendiğiniz oldu mu?

Aslında bütün hikaye, gözler önünde yaşandı. Hayatıma girmesi kaçınılmazdı belki, evet. Lakin, neden bu kadar çabuk açtım ben kapılarımı? Hem de her kapımı…

Mesela; hemen neden herkesle tanıştırdım? Şimdi düşünüyorum da (yani her şey bittikten sonra) “ben gelmek istemiyorum, işim var, boşver, başka zaman” vs demediği için ona kızmaya hakkım var mı? Bence yok. Hayır, gerçekten yok. Peki ben onun hangi arkadaşını tanıyorum? O neden hayatına almadı beni?

Mesajlarım

Gelen Kutusu

   İyi ki varsın hayatımda… 21/11/09 20:00

Şimdi o kadar rahatsız ediyor ki bu beni. Kasımda doğruluğundan emin olduğum bu mesaj, arsız arsız yüzüme gülüyor artık. Açıkca dalga geçiyor benle. Hangi hayat? Hangi varlık? İlk seviştiğimiz gün, 1 SMS ile tav oldum nasılsa… Gönülüydüm adama…

Evden adım atınca haber verirdim. Onu hayatımda istedim çünkü. Her şeyimi bilsin, haberi olsun, alışsın, güvensin, sevsin beni. Neden bu kadar uğraştım ki? Bana söyleyebilir mi biri, ben bunları yapmadan sevilemez bi kadın mıydım? Yaptım da sevildim mi? Kim bundan emin ki? Ben değilim çünkü…

Evet, sevdim ama sevildim mi bilmiyorum…

Geçen gün, laf arasında bir arkadaşa sordum; “mesela biriyle tanıştın. Çoook hoşlandın. O da senden. Hatta seviyor seni ama sana dedi ki; köpeğini birine ver. Hatta ona, mutlu olacağı iyi bakılıcağı bi ev de buldu. Verir misin?” o ses tonu! Nasıl şefkatle, sevgiyle, cesurca ve bana bunu nasıl olup da sorabildin diye şaşırarak; “tabi ki hayır!” dedi. İnsan köpeğinden, kedisinden bile vazgeçemiyor değil mi? Ben arkadaşlarımdan vazgeçtim ama! Sebep? Neden ki? Bi nedeni bile yoktu. Sadece, o istemedi. Onu o kadar istedim ki, manasız bi kendini sevdirme çabası daha... Sonuç şu şimdi; 2,5 aylık sevgilim hayatımda yok. Beni terk etti. Gittiğinde, beni o arkadaşlarım teselli etti. Ve demin yazdım ya, bu adam beni hiçbir arkadaşıyla tanıştırmadı bile. Durumum ne trajik! Düzeltme: Durumum. Kendimi soktuğum durum.

Çok fazla tartıştığımızı söyleyemem. Genelde o bağırıyordu… Sadece kırıldım. Nedense bi türlü kızamadım ona. Hep empati yaptım ama iyi bişi değilmiş kızım. Sen yapma, kimse yapmasın hatta. Anladım, alttan aldım, sessiz kaldım vs. Bir derdi vardır, sorun ben değilim diye düşündüm. Çıkışma sebeplerini duyan, hak verir bana. Gerçekten ben olamam. Emindim ki; eve gidince düşünüyordu. Sakinleşince “lan ne olgun kadın” diyordu. Onun için katlandıklarımın farkındaydı. Beni seviyordu ve sevdiği birini hırpalamak da onu üzüyordu. Öyle sanıyordum… SANIYORDUM ama sadece. Meğer her şeyi ben sanmışım. Yokmuş öyle bişi. Bunu da diğer şeyler gibi, şimdi anlıyorum tabi.

Olsa, insan sevdiğini böyle terk eder mi?

Hepsini geçtim de, hakkaten geçtim ama… Nedense neden… Eskisi gibi hissetmeyebilir, soğumuştur, artık sıkılıyodur vs. Hepsi kabul ama ben “bitti bu iş”i duymayı da mı hak etmedim?

Bittiğini asıl ne zaman kabullendim ben. Dün.

Candan’ın yeni albümü çıkmıştı. Çok severdi. Hala seviyor mu, bilmem. Umarım nefret ediyordur artık. Buluşmaya giderken, bi benzinciden alelacele almıştım. Salak hareketlerimden biri daha…

Aşık olduğum adam, ne yaptı? Bi ileti yazdı malum sitede;

   varsa da yoksa da geçmişe bir sünger çektim en kuvvetlisinden...

   önemli olan geri kalan hayatımın başlangıcı olan bugün

   hayatıma giren ama bir şekilde çıkmış olan arkadaş, dost vb. herkese teşekkürler
   ama şu an içimde yeni başlangıçlar için heyecan ve istek var.

   "Bahar geldiğinde mi ben böyle olurum,

   Yoksa böyle olduğumda mı gelir bahar?" ))

Seçtikleri; binlerce şarkıcı içinden Candan, yüzlerce şarkı içinden bu ve gülücükler...

Yaaa… İşte böyle atılır son gol… Hakkını vermek lazım adamın...

Bitti. Elimde, ellerimle ördüğüm atkı-bere, kulağımda Candan;

Sanırlar ki sen beni biricik yar saymıştın

Oysa ki hep yedekte, hep elde var saymıştın

Hadi git, ne bir adres ne bir hatıra bırak

Zannetme ki pişmanlık, mutluluk kadar ırak…

Git…